The Mediterranean monk seal (Monachus monachus) is a pinniped belonging to the family Phocidae. At some 450–510 (fewer than 600) remaining individuals, it is believed to be the world's rarest pinniped species, and one of the most endangered mammals in the world.
It is present in parts of the Mediterranean Sea as well as eastern Atlantic Ocean waters around the Tropic of Cancer.
This species of seal grows from approximately 80 cm long at birth up to an average of 2.4 m (7.95 ft) as adults. Males weigh an average of 315 kg (695 lbs) and females weigh 300 kg (660 lbs), overall weigh ranging from 240 to 400 kg (530–880&;lbs).They are thought to live up to 45 years old;[3] the average life span is thought to be 20 to 25 years old and reproductive maturity is reached at around age four.
The monk seals' pups are about a meter long and weigh around 15–18 kilograms, their skin being covered by 1–1.5 centimeter-long, dark brown to black hair. On their bellies, there is a white stripe, which differs in color between the two sexes. This hair is replaced after six to eight weeks by the usual short hair adults carry.
Pregnant Mediterranean monk seals typically use inaccessible undersea caves while giving birth, though historical descriptions show they used open beaches until the 18th century. There are eight pairs of teeth in both jaws.
Believed to have the shortest hair of any pinniped, the Mediterranean monk seal fur is black (males) or brown to dark grey (females), with a paler belly, which is close to white in males. The snout is short broad and flat, with very pronounced, long nostrils that face upward, unlike their Hawaiian relative, which tend to have more forward nostrils. The flippers are relatively short, with small slender claws. Monk seals have two pairs of retractable abdominal teats, unlike most other pinnipeds.
Very little is known of this seal's reproduction. Scientists have suggested that they are polygynous, with males being very territorial where they mate with females. Although there is no breeding season since births take place year round, there is a peak in October and November. This is also the time when caves are prone to wash out due to high surf or storm surge, which causes high mortality rates among monk seal pups, especially at the key Cabo Blanco colony. According to the IUCN species factsheet, "pup survival is low; just under 50% survive their first two months to the onset of their moult, and most mortalities occurred in the first two weeks. Survival of pups born from September to January is 29%. This very low survival rate is associated with mortality caused by severe storms, and high swells and tides, but impoverished genetic variability and inbreeding may also be involved. Pups born during the rest of the year had a survival rate of 71%".
In 2008, lactation was reported in an open beach, the first such record since 1945, which could suggest the seal could begin feeling increasingly safe to return to open beaches for breeding purposes in Cabo Blanco.
Pups make first contact with the water two weeks after their birth and are weaned at around 18 weeks of age; females caring for pups will go off to feed for an average of nine hours.[1] Most individuals are believed to reach maturity at four years of age. The gestation period lasts close to a year. However, it is believed to be common among monk seals of the Cabo Blanco colony to have a gestation period lasting slightly longer than a year.
Mediterranean monk seals are diurnal and feed on a variety of fish and mollusks, primarily octopus, squid, and eels, up to 3 kg per day. They are known to forage mostly at depths of 150–230 feet,but some have been observed by the NOAA in a submersible at a known feeding ground at a depth of 500 feet. Monk seals prefer hunting in wide-open spaces, enabling them to use their speed more effectively. They are successful bottom-feeding hunters; some have even been observed lifting slabs of rock in search of prey.
The habitat of this pinniped has changed over the years. In ancient times, and up until the 20th century, Mediterranean monk seals had been known to congregate, give birth, and seek refuge on open beaches. In more recent times, they have left their former habitat and now only use sea caves for such things; and more often than not, these caves are rather inaccessible to humans due to underwater entries, and because the caves are often positioned along remote or rugged coastlines.
Scientists have confirmed this is a recent adaptation, most likely due to the rapid increase in human population, tourism, and industry, which have caused the destruction of animals' habitat. Because of these seals' shy nature and sensitivity to human disturbance, they have slowly adapted to try to avoid contact with humans completely within the last century, and, perhaps, even earlier. The coastal caves are, however, dangerous for newborns, and are causes of major mortality among pups.
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η μεσογειακή φώκια μοναχός (Monachus monachus), είναι το ένα από τα δύο εναπομείναντα είδη φώκιας μοναχού της οικογένειας των φωκιδών. Κάποτε ήταν εξαπλωμένη σε όλες τις ακτές τις Μεσογείου, της Μαύρης Θάλασσας και του ανατολικού Ατλαντικού. Σήμερα, με αριθμό μικρότερο από 600 ζώα, συγκαταλέγεται στα σπανιότερα και πλέον απειλούμενα ζωικά είδη του πλανήτη και χαρακτηρίζεται ως κρισίμως κινδυνεύον με αφανισμό από την Διεθνή Ένωση Προστασίας της Φύσης. Ο μισός περίπου πληθυσμός, γύρω στα 250-300 άτομα, ζει στην Ελλάδα
.Το μήκος των ενήλικων ζώων κυμαίνεται μεταξύ 2-3 μέτρων, ενώ το βάρος τους φθάνει έως και τα 350 κιλά, με τα θηλυκά να είναι λίγο μικρότερα από τα αρσενικά. Το σώμα τους καλύπτεται από στιλπνό τρίχωμα, μήκους περίπου μισού εκατοστού. Το χρώμα τους ποικίλλει από ανοιχτό γκρίζο και μπεζ στα θηλυκά μέχρι σκούρο καφέ και μαύρο στα αρσενικά, πολλές φορές διάστικτο και με ανοιχτόχρωμα σημεία στον αυχένα, τον λαιμό και την κοιλιά. Στα αρσενικά είναι ιδιαίτερα εμφανής και ευδιάκριτη η λευκή κηλίδα στην κοιλιά.
Οι μεσογειακές φώκιες ζουν μέχρι και 45 χρόνια, αν και ο μέσος όρος είναι γύρω στα 20, ενώ η σεξουαλική ωριμότητα ξεκινά στον 5ο. Ζευγαρώνουν στο νερό και γεννούν κάθε 2 χρόνια -μετά από κύηση 10 μηνών και πάντα στην στεριά- συνήθως ένα μικρό, σπανιότερα δύο. Το νεογέννητο έχει μήκος περίπου 1 μέτρο, ζυγίζει γύρω στα 15 κιλά και είναι ήδη ικανό να κολυμπήσει. Το δέρμα του καλύπτεται από μακρύ σκούρο τρίχωμα μήκους έως και 1,5 εκατοστά. Το τρίχωμα αυτό αντικαθίσταται μέσα σε δύο μήνες από το κοντό τρίχωμα των ενήλικων ζώων. Στην κοιλιά υπάρχει μία μεγάλη λευκή κηλίδα σαν μπάλωμα, της οποίας το σχήμα διαφέρει χαρακτηριστικά σε κάθε φώκια αλλά και μεταξύ των δύο φύλων. Η γαλουχία διαρκεί περίπου τρεις με τέσσερις μήνες και μετά αρχίζει σιγά-σιγά να κυνηγά και να βρίσκει την τροφή του. Την περίοδο αυτήν και σε αντίθεση με άλλα είδη φώκιας, η μητέρα αφήνει το μικρό της μόνο του για κάποιες ώρες προς αναζήτηση τροφής.
Έχει παρατηρηθεί πως είναι πολυγυνικές, δηλαδή ένα ενήλικο αρσενικό διατηρεί ένα χαρέμι και ζευγαρώνει με περισσότερα από ένα θηλυκά. Η γέννα λαμβάνει χώρα σε απομονωμένη σπηλιά με έξοδο προς την παραλία, αν και από παλιές περιγραφές έως και τον 18ο αιώνα φαίνεται πως γεννούσαν στις ανοιχτές αμμουδιές.
Στην Ελλάδα η αναπαραγωγική περίοδος ξεκινάει από τον Αύγουστο και ολοκληρώνεται τον Δεκέμβριο, με πολύ σπάνιες πρώιμες και όψιμες γεννήσεις. Η κορύφωση της αναπαραγωγικής περιόδου καταγράφεται μεταξύ Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου. Την ίδια περίοδο και λόγω της επιδείνωσης του καιρού (φθινοπωρινές καιρικές συνθήκες και θαλασσοταραχές) υπάρχει κίνδυνος για τα νεογνά να παρασυρθούν από τη θάλασσα, να χάσουν τη μητέρα τους και να πνιγούν, καθώς μέχρι και τον τέταρτο μήνα της ζωής τους θηλάζουν αποκλειστικά και δεν μπορούν να τραφούν μόνα τους, ούτε είναι τόσο ικανά στη θάλασσα.Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Photos and videos Akrotiri 24/8/ 2013 by Kostas Aristeidou
Photos and videos Gialousa 5/11/2016 by George Konstantinou
No comments:
Post a Comment